Steakje los

20 maart 2019 om 11:22 Lokaal/Column

Jaren geleden waren we met zes volwassenen in Florida. Na een lange autoreis hadden we stevige trek en vonden een Italiaans restaurant. We zaten aan een tafel waar je normaal met tien personen aan kon zitten en bestelden zes pizza's. Even later werd er een soort etagère voor pizza's voor ons neergezet. Dat bleek nodig te zijn want de zes pizza's pasten met geen mogelijkheid op de tienpersoonstafel. Wisten wij veel dat je daar normaal met een aantal personen één pizza deelt en afgesneden stukken daarvan op je eigen bord legt en opeet. Die eetbare wagenwielen waren helemaal niet duur en we waren allang blij dat we medium-size pizza's besteld hadden en geen large. Het logisch gevolg was dat we zes halve pizza's overhielden en die in een doggybag meekregen. De volgende ochtend bleek het ontbijt in het hotel duurder te zijn dan de overnachting zelf en hebben we pizza als ontbijt gegeten. Ook toen kregen we ze echt niet op en zijn er toen mee gestopt. Het moet ook geen eetwedstrijd worden natuurlijk.

Onlangs had ik zelf griesmeelpap gemaakt als nagerecht. Je kent het misschien wel, sta je je in de keuken helemaal bewusteloos te roeren om te voorkomen dat de melk en de pap aanbrandt in de pan. En ik me trouwens maar afvragen waar mijn tennisarm vandaan komt. Ik laat onze oudste zoon één hapje nog warme griesmeelpap proeven. Ik zou nog pagina's vol kunnen schrijven om de grimassen te beschrijven die hij trok om duidelijk te maken dat hij niet gediend was van warme en korrelige pap als nagerecht of überhaupt als eten. Papa moest zich maar weer opofferen en heeft de halve pan opgegeten. Warm en net gekookt is het toch het lekkerst en ik kan ervan blijven eten. Toch moet je op tijd stoppen om er geen last van te krijgen en er de volgende dag ook nog van te kunnen genieten. Het moet ook geen eetwedstrijd worden natuurlijk.

Ik heb namelijk iets tegen eetwedstrijden. Eten moet lekker en/of gezond zijn en bij een eetwedstrijd komt altijd een punt dat het niet lekker en zeker niet gezond meer is. Omdat het een wedstrijd is, moet je dan toch dooreten. Volgende week organiseert Steakhouse T-Rex een Chicken Wing Eating Contest met een geldprijs als hoofdprijs. In een voorronde en finale op dezelfde avond moeten in twee keer vijf minuten zo veel mogelijk kippenvleugeltjes opgegeten worden. De organisatie gaat uit van twintig vleugeltjes bij aanvang van de ronde en als die op zijn worden er tien extra geserveerd. De winnaar zal dus die avond minstens tientallen kippenvleugeltjes naar binnen moeten werken. Als je daarvoor gaat om vooral een prijs te winnen, vraag ik mij toch af of er niet een steakje bij je los zit.

Ik ken T-Rex als een prima restaurant waar je lekker en gezellig kunt eten met een goede prijs-kwaliteitverhouding. Deze combinatie promoot zichzelf. Als je echter eetwedstrijden gaat organiseren om je restaurant te promoten, dan laat je helaas toch een steakje vallen.

Martijn Fabriek.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie