Geluk

Het was midden in de zomer en mijn telefoon zorgde voor een brute verstoring van mijn nachtrust. Althans zo leek het, want toen ik Henk had verteld dat ik er aan kwam, zag ik dat mijn wekker aangaf dat ik het grootste gedeelte van de nachtrust al lang achter de rug had. Het was half vijf en buiten was het al een beetje licht.

Het aantrekken van je kleren voor een nachtelijke dienstklus, met je blote voeten op de koude badkamervloer, is altijd een moeilijk moment. Veel twijfels komen dan boven borrelen. Waarom heb ik in hemelsnaam niet gewoon een negen-tot-vijf kantoorbaan? Waarom heb ik juist altijd van die drukke nachten terwijl mijn collega de vorige nacht lekker had kunnen doorslapen? Waarom moet die koe van Henk juist nu kalven?

In mijn busje komt het positieve gevoel al gauw weer een beetje terug. Het is prachtig om vroeg in de morgen over de schitterend mooie Veluwe te rijden. Nog niemand op de weg. Zwijnen en herten duiken voor je het bos in. Een veehouder die zijn koeien ophaalt, herkent je busje en zwaait je toe.

Henk had zijn kalvende koe al vaststaan aan het hek. Bij het inwendige onderzoek bleek al gauw dat een ver teruggeslagen pootje er de oorzaak van was dat de koe het zonder hulp nooit had gered. En dat verklaarde ook dat Henk het telefoonnummer van zijn veearts moest opzoeken. Met mijn arm tot aan de oksel in de koe, kon ik het teruggeslagen pootje pakken en in de juiste positie leggen. Daarna was het een fluitje van een cent. Moeders kromde kreunend haar rug. Henk en ik trokken allebei aan een pootje en al gauw konden we een kalverkopje zien verschijnen dat ons blijmoedig en knipogend begroette. Met enkele persen was het kalf geboren en kon de kersverse moeder haar poetsobsessie botvieren op een kalf dat nat was van het vruchtwater. Ondertussen was de zon als een grote rode bol boven de met mistflarden bedekte landerijen verschenen.

Henk bood mij een kop koffie aan op de bank voor het huis. Met een prachtig uitzicht: het pasgeboren kalfje dat verwoede pogingen doet om te gaan staan, haar moeder bezorgd om haar heen lopend en de zon die kleurrijk opkomt. Een moment om te koesteren. Na een eerste kopje koffie, met een dikke plak ontbijtkoek, kwam er nog een tweede. En een derde. Henk zat in de praatstand. Van alles passeerde de revue. Over zijn bedrijf dat klein is. Maar Henk wil niet groter. Over de jonker in vroeger tijden met zijn vreemde eisen. Over de strapatsen van die Trump. En over de boontjes die er zo mooi bij staan in de moestuin. Gesprek, uitzicht, sfeer… doodgewoon, maar toch zo bijzonder.

Wie beweerde dat ik een zwaar beroep had?

Gerard van Eijden, dierenarts