Fabrieksterrein: Schaats

Vol schaamte moet ik bekennen dat ik helemaal niets heb met schaatsen. Ik ben er ook niet trots op hoe dat ooit gekomen is.

Vooral langebaanschaatsen kijken vind ik een beproeving. Vroeger keek ik uit naar de dweilpauze als ik ergens op bezoek ‘verplicht’ mee moest kijken. Zo’n ijsdweilmachine vind ik een stuk interessanter dan twee mensen die saaie rondjes linksom maken. Tegenwoordig is het er niet beter op geworden. Tijdens de dweilpauzes wordt nu vooral veel doorgezeverd over de meest onbenullige schaatszaken.

Terwijl ik dit schrijf kan er nog geschaatst worden op natuurijs. Vorige week reed ik over de brug bij Nijkerk en daar werd druk geschaatst bij de Zeedijk. Dat is dan weer wel een mooi gezicht, net zoals de foto’s van schaatsers in mooie winterlandschappen bij het nieuws of het weer. Ik gun het ook echt iedere schaatser om de ijzers onder te binnen en rondjes op natuurijs te maken, maar voor mij hoeft het niet.

Een kleine veertig jaar geleden heb ik als jongen nog wel geschaatst. Wij bleven in de winter logeren bij een oudoom en oudtante in het lintdorp Westzaan bij Zaandam. Aan de voorkant van het huis liep de provinciale weg en aan de achterkant was alleen maar weiland met slootjes en vaarten waar je vanuit de achtertuin zo het water of ijs op kon. Het was erg koud. Onder mijn broek kreeg ik een badstof pyjamabroek aan en ik werd verder goed ingepakt. Er werden van die kinderschaatsen met dubbele ijzers onder mijn schoenen gebonden en ik kreeg een stoel mee. Daar ging ik waarschijnlijk vooral op zitten, dus al snel moest ik het zonder stoel proberen. Dat ging eigenlijk nog redelijk goed ook en de volgende dag kreeg ik van die Friese doorlopers ondergebonden.

Maar wat ik ook probeerde, ik kreeg de slag maar niet te pakken. Na enkele tientallen meters ging ik elke keer weer onderuit of moest ik opnieuw de schaatsen onderbinden omdat ze niet meer goed zaten. Hoe strak ik de touwtjes ook aan mijn schoenen bond en hoe strak ik de knopen ook aantrok, het mocht niet baten. Elke keer gingen de ijzers schuin of naast mijn voeten staan. Uiteindelijk heeft dat mijn eventueel aanwezige schaatskoorts tot een absoluut nulpunt doen reduceren.

Of ik ooit nog ga proberen om opnieuw te leren schaatsen? Ik weet het niet. Door deze ontboezeming ben ik in ieder geval nu wel een stap verder in het verwerkingsproces. Wie geeft er immers graag toe ooit een (overigens wel letterlijke!) scheve schaats gereden te hebben?

Martijn Fabriek