Opnieuw geloven

Vroeg of laat ontkomen we er allemaal niet aan: we verliezen ons geloof. Ondanks wat onze ouders vertellen of wat we lezen komt er een moment dat we niet meer geloven dat er een heilige met handlangers uit Spanje komt en cadeaus en snoepgoed uitdeelt. Natuurlijk heb ik dat als kind ook geloofd in een tijd dat woorden als Zwarte Piet, de roe en de zak nog gebruikt konden worden zonder dat kinderen er trauma's aan overhielden.

In het begin vond ik het de normaalste zaak van de wereld dat Sinterklaas en de Pieten met de stoomboot ergens anders aankwamen. Toch klopte het op een gegeven moment niet meer dat ik rond half één zat te kijken hoe de Sint live op televisie daar voet aan wal zette en dat ik een paar minuten later mijn jas aan moest doen. We gingen dan een paar minuten lopen naar de hoek Postweg/Bosrand. Daar kwam Sinterklaas, die op televisie een paar minuten daarvoor ergens anders op zijn schimmel gestapt was, bij ons in een koets en met een enorme snookerbril op uit het bos rijden. Deze Sint uit het Puttense bos lachte en zwaaide vriendelijk maar de ongetwijfeld goedbedoelde Goedheiligman zag er toch anders uit dan op de televisie, de lp-hoezen en Sinterklaasboeken die wij al klaar hadden liggen.

Wat ook niet meehielp was dat Sinterklaas nooit bij ons langskwam. Jaarlijks kwamen Zwarte Pieten bij ons thuis, maar Sinterklaas had altijd net geen tijd. Achteraf snapte ik dat wel. Mijn vader was de Sinterklaas die bij die Pieten hoorde die via de korfbalvereniging gehuurd konden worden. Ze durfden het natuurlijk niet aan dat ik mijn eigen vader met een andere baard, maar natuurlijk met dezelfde stem zou herkennen. Ik snapte ook nooit waarom ik de Pieten niet bij de voordeur mocht uitzwaaien. Achteraf was dat ook logisch want toen ik dat toch een keer deed, zag ik Sinterklaas een eind verderop in de straat in een auto zitten wachten op de Pieten. Het ongeloof was toen definitief een feit.

Anderhalve week geleden stond ik bij Nulde met heel veel andere ouders en kinderen bij de intocht van Sinterklaas. Complimenten voor de organisatie hoe dit tegenwoordig aangepakt wordt. Ook complimenten voor de huidige Puttense Sinterklaas die volledig past in het beeld van hoe Sinterklaas als vriendelijke Goedheiligman eruit hoort te zien. Ook complimenten voor de echte Zwarte Pieten waarvan sommige mij blijkbaar kennen, maar ik hen niet herkend heb.

Het viel mij wel op dat er een heel aantal kleine gelovigen met plastic tassen naar de intocht ging. Een aantal daarvan ging met meer snoepgoed in hun plastic zak naar huis dan wat menig Piet in zijn jutezak had bij aankomst. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn van het ontvangen van een handjevol snoepgoed bij de intocht? Sommige ouders geloven blijkbaar toch op een andere manier dan ik. Geloven? Ja, met zo'n intocht zoals tegenwoordig in Putten kan je als ouder in Putten opnieuw geloven in Sinterklaas en Zwarte Piet.

Martijn Fabriek.