Het verhaal van Putten: 'Ik wist niet wat een vader was'

PUTTEN Voor Verhaal van Putten vertellen (oud-)inwoners van de gemeente over hun herinneringen aan Putten. Eén van hen is mevrouw Klaasje Kieft-Kruithof. Zij werd in januari 1944 tijdens de oorlog geboren in Putten. Toen Klaasje Kieft-Kruithof negen maanden oud was, moest haar vader weg. Ze heeft haar vader nooit gekend.

Simone Hiemstra

,,Ik ben geboren in januari 1944, aan de hoek van de Achterstraat en Molenstraat, en daar heb ik 22 jaar gewoond. Ik had één zus, die was 8 jaar ouder, en twee oudere broers. Mijn vader had voor de oorlog de smederij aan de Molenstraat gekocht. Het huis ernaast huurden we. Hij was van plan dat later te kopen. Maar toen kwam de oorlog en moest mijn vader weg in oktober 1944. We hebben het huis niet meer kunnen kopen.

Mijn moeder kwam er nooit overheen dat mijn vader weg moest. Ze had het moeilijk na de oorlog. Ze was altijd ziekelijk en had veel hoofdpijn. Mijn broers wilden hetzelfde vak doen als mijn vader. Ook zij hebben er heel veel moeite mee gehad dat mijn vader er niet meer was. Maar ik heb mijn vader nooit gekend. Ik wist niet wat een vader was, ik heb mijn vader nooit gemist.

BRUID Ik speelde vroeger altijd in hetzelfde rondje: van de Achterstraat, naar de Kerkstraat en de Dorpsstraat. Dan speelde ik met een buurjongen en dan liepen we als bruidje en bruidegom door het dorp. Met mijn verjaardag was er altijd sneeuw voor mijn gevoel. Dan deden we alle sleeën achter elkaar en gingen we tot aan de molen en weer terug. Ik mocht van mijn moeder nooit verder dan de molen. Daar hield de wereld op. Maar ik heb een hele fijne jeugd gehad.

STICHTING 40/45 Elk jaar ging ik een week op vakantie met de Stichting 40/45. Dat mocht vanaf je achtste tot je twaalfde jaar. Met allemaal kinderen die een of beide ouders in de oorlog verloren hadden. Oorlogswezen. De eerste keer, in 1953, ging ik naar Westkappelle in Zeeland, vlak na de watersnoodramp. Vanuit de bus over de dijk zag ik water. Alleen maar water, tot aan de huizen toe zo hoog. In het water zag ik een wiegje drijven. Dat ben ik nooit meer vergeten, dat heeft zo'n indruk gemaakt.

KORTE BROEK Ik ben ook op kamp in Hierden geweest, bij Harderwijk. Dat was veel dichterbij maar dat maakte niet uit, het was altijd leuk. In Hierden gingen we naar het bos en naar de zandverstuiving. Ik vond dat heel erg mooi. Ik herinner mij dat ik een kort broekje had gekregen en die wilde ik meenemen naar het kamp, om daar aan te doen. Maar mijn moeder zei dat dat niet mocht. In die tijd kon dat niet, een korte broek voor een meisje! Maar ik had die broek en ik dacht: Ik neem het mee ook! Toen zei mijn moeder: Ik kom wel een keer naar Hierden toe met de fiets, om te kijken hoe het gaat."' Dus toen ik op kamp was, durfde ik die broek niet aan te doen. Want straks komt mijn moeder langs en dan loop ik in die korte broek! Ik had hem wel bij me, maar ik heb 'm nooit aangehad. Zo had je nog ontzag voor je ouders, voor je moeder. Dat zijn dingen, die vergeet je nooit meer."

Voor Verhaal van Putten vertellen (oud)-inwoners over opgroeien, werken en wonen in Putten. De Puttenaer neemt elke maand één van die verhalen op in de krant. Kijk voor meer verhalen op de website www.verhaalvanputten.nl en volg Verhaal van Putten op Facebook en Twitter.