Scrooge woont 29in Putten

Twee maal per jaar herdenken Puttenaren de verschrikkelijke gevolgen van de nazitijd, in mei en in oktober. Elke Puttenaar kent de geschiedenis van de weggevoerde dorpsgenoten. Het onmenselijke dat met deze mannen gebeurd is zit ons tot op de dag van vandaag op het bot. En bij elke herdenking zien we een gemeentelijke vertegenwoorder opdraven. Maar wat mij betreft kunnen ze in het vervolg wel wegblijven. Gespeelde treurnis, meer is het niet.

En nu stelt u de vraag: Hoe komt die vent daar nu bij? Dat ga ik u uitleggen.

Recentelijk konden we in deze krant lezen dat er een boek uitkomt over een scheepsramp in de Bocht van Lübeck, op 3 mei 1945. Tal van vragen hebben zich inmiddels opgeworpen over deze ramp waarbij ruim 7000 gevangenen uit het noordduitse Neuengamme omkwamen op open zee. Waarom bombardeerden de Engelsen het schip waar vanaf geen schot werd gelost? Waarom hadden de Duitsers voor de reis alle brandwerende schotten uit het schip gehaald? Wat wilden de Duitsers met de gevangenen? Naar elders brengen of op zee ‘af laten zinken’? Waarom zijn de Engelsen enkele uren later nog eens teruggekomen om de klus af te maken?

Het zijn vragen die voor Nynke van Buiten van de Stichting Vriendenkring Neuengamme nog onbeantwoord gebleven zijn. Ze heeft tijd en geld nodig om antwoord op deze vragen te vinden. Als ze de antwoorden heeft, wil ze er een boek over schrijven.

Voor Putten is dat boek van groot belang, omdat er bij de scheepsramp ook tien Puttenaren omkwamen. Tien Puttenaren die elk jaar in oktober weer herdacht worden. Tien Puttenaren die deel uitmaken van de geschiedenis van ons dorp, geschiedenis die nog steeds niet in haar volheid vaststaat. Daarom schrijft Nynke dat boek!

En wie zich enigszins voor kan stellen wat het is om een dergelijk groot onderzoek te gaan beginnen, kan zich ook voorstellen dat het gaat om tijd en geld.

En op dat punt laat de gemeente Putten zich kennen als de Scrooge uit de roman ‘A Christmas Carol’ van de Engelse auteur Charles Dickens. De geschiedenis van tien Puttenaren is onze gemeente zegge en schrijve 60 euro de man waard! Wat zeg ik? 60 euro de man! Dat is minder dan een straatbon van Hermandad. Minder dan de bonnen die zo graag opgesomd worden in ons gemeenteblad waarvan u de inhoud kunt lezen bij de andere Puttense krant. Een lulligheidje kost u bij onze geuniformeerde vrienden meer! En dan durft de gemeente Putten, die zich zo graag hult in de tranen van verdriet, zestig euro per man uit te geven.

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik schaam me te pletter dat mijn gemeentevertegenwoordigers blijkbaar niet verder dan 60 kunnen tellen. Als er niet heel gauw minstens het tienvoudige opgehoest wordt, dan vertik ik het langer om in oktober te herdenken. Dan is die hele herdenking voor mij één grote schertsvertoning geworden, een theaterstuk voor schijnheiligen met krokodillentranen.

‘Ach’, hoor ik u denken. ‘Hij is nogal boos.’ Welnu, dat klopt maar gedeeltelijk. Ik ben niet alleen maar boos, ik ben des duivels. Zijn ze daar aan het Fontanusplein nou helemaal van de pot gerukt?