Column Fabrieksterrein: In de papieren

Met deze column loop ik het risico op een ingezonden brief omdat het over iets gaat dat ik zelf meemaak. Ondanks dat heb ik er geen moment aan getwijfeld om het toch te beschrijven.

In verband met een vakantie naar een land waar veelvuldig van de creditcard gebruikt wordt, leek het mij handig om de kredietlimiet daarop te verhogen. Volgens de website van de Coöperatieve bank waar ik mijn bankzaken doe, zou dit eenvoudig zelf te regelen zijn. Ik heb dus (in mijn ogen) dit tijdig aangevraagd. Binnen twee werkdagen zou er telefonisch contact opgenomen worden. Vervolgens hoor je een week niets en ben je op vakantie.

Bij terugkomst ligt er een pakket van de bank in je brievenbus. Ik ben ruim dertig jaar klant bij deze bank, echter voor een simpel iets als een kleine limietverhoging word je geacht 37 (!) A4-pagina's met informatie, overeenkomsten en voorwaarden door te worstelen en de twee overeenkomsten in te vullen, paraferen en te ondertekenen. Ik had hier na mijn vakantie natuurlijk niet zo'n haast meer mee. De bank nu echter wel en binnen een week kwam een herinneringsbrief met de vraag of ik het eerste pakket wellicht over het hoofd gezien had (alle 37 pagina's). Voor het gemak stuurden ze weer alle 37 pagina's mee, zodat ik het nog een keer mocht proberen. Ik zal ze netjes berichten dat ik zo geen interesse meer heb. Ergens houd je toch het gevoel dat dit met minder kosten geregeld had moeten kunnen worden.

Hetzelfde dacht ik bij het bericht in deze krant dat de belastingen van het Waterschap met bijna 4% verhoogd zouden worden. Zoals ik eerder al wel eens schreef is het Waterschap naast het Rijk, provincie en gemeente de vierde bestuurslaag in Nederland die zelf belasting mag innen, en dat doen ze dan natuurlijk ook. Jaarlijks komen de papieren met hun aanslag binnen. Ze geven daarbij een opsomming van de projecten die ze onder handen hebben.

De afgelopen jaren waren ze daarbij erg informatief over de voortgang van de fusie tussen Waterschappen Veluwe en Vallei en Eem tot de prijsvraagwaardige naam Vallei en Veluwe. Dan verwacht je, zoals ze zelf zo trots aankondigden, kostenbesparingen door samenwerking en fusie en dus lagere tarieven. Zo werkt dat in de praktijk niet. De gelden van de kostenbesparing worden elders wel weer in de begroting opgenomen en de belastingbetaler mag boven de inflatiecorrectie nog wat procenten meer betalen.

Dit extra bijbetalen door o.a. de gewone huishoudens is helemaal raar als je bedenkt dat waterlozingen van bouwactiviteiten niet belast worden. Dan gaat het wel om honderdduizenden kuub water per jaar. Wellicht waren ze te druk met de fusie, maar nu komen ze er eindelijk achter dat dit wellicht niet helemaal eerlijk is tegenover de relatief kleine verbruikers die wel belasting betalen. Het zou dan ook niet anders kunnen zijn dan dat het Bestuur van het Waterschap binnenkort besluit om ook grote grondwater lozers te belasten met ingang van 2014. Het zou datzelfde waterschap sieren als deze extra inkomsten gebruikt worden om het voor de huishoudens wat minder in de papieren te laten lopen.