Fabrieksterrein: Kriebelen en jeuken

Ruim twintig jaar geleden kon ik mij niet voorstellen dat ik ooit graag op wintersport zou willen. Ik moest er niet aan denken: sneeuw en kou, gedoe om met skiliften naar boven te komen en vervolgens nog meer gedoe om weer enigszins gecontroleerd en heelhuids op die lange latten naar beneden te komen. De hele familie ging jaarlijks een week op wintersport. Ik zat dan lekker alleen thuis met een ruime huishoudpot waar ik het in die week meer dan prima mee kon redden. Toch heb ik mij een keer laten overhalen om mee te gaan. Het resultaat is sindsdien dat ik mij niet meer kan voorstellen dat ik ooit juist niet wilde gaan. Sterker nog, elk jaar rond september begint het toch wel weer te kriebelen om te kijken en te regelen waar en wanneer we dat winterseizoen op wintersport gaan.

Ook dit jaar kriebelt het en blijft het kriebelen ondanks dat het al maanden geleden duidelijk was dat er dit jaar geen wintersport in zit. Het kriebelt nu nog wat extra. Een paar dagen geleden sneeuwde het in Nederland. Verschillende foto-apps op mijn telefoon tonen mij dagelijks herinneringen van wintersportvakanties van voorgaande jaren. Die herinneringen kan ik natuurlijk uitzetten, maar dat doe ik niet. Misschien vind ik het wel lekker dat dit een beetje blijft kriebelen en ik hoop volgend jaar weer een wintersport te kunnen plannen.

De vanzelfsprekendheid van het vooruitplannen is in deze coronatijd helemaal weg. Terwijl ik dit schrijf is het al volstrekt onduidelijk welke maatregelen er gelden als deze column een paar dagen later in de krant verschijnt. Laat staan hoe de wereld eruitziet over een aantal maanden. Natuurlijk kriebelt het bij meer mensen om wat te doen. In een regionaal blad las ik dat ‘organisatoren van evenementen willen dat in de zomer van 2021 alles wél doorgaat’. Willen ze alles op tijd regelen voor hun evenement rond het zomerseizoen, dan zullen ze nu al moeten beginnen met de voorbereidingen. Dat begrijp ik wel.

Misschien was het niet zo bedoeld, maar op mij kwam het toch wel een beetje over alsof ze ook richting de vergunnende instanties wilden aangeven: ‘Wij gaan nu beginnen met voorbereidingen, dus wat er ook gebeurt onze evenementen moeten koste wat het kost wel doorgang vinden tegen die tijd’. Alsof iemand die garanties kan geven. De realiteit is dat niemand nu weet hoe deze wereld er over een paar maanden uitziet. De manier waarop burgers of bedrijven garanties eisen van de overheid hoe alles in een routekaart gaat verlopen, levert geen kriebels op bij mij. Wel een allergische jeuk.

Martijn Fabriek