Fabrieksterrein: Warm bad

Wij kijken veel quizprogramma’s. Als er een geldprijs te winnen valt, wordt vaak gevraagd wat de quizkandidaat gaat doen met het eventueel gewonnen geld. Vaak wordt dan reizen genoemd. De één wil nieuwe dingen zien, de ander voor de honderdste keer naar dezelfde plek. Maar altijd met de toevoeging: “Als het weer kan, natuurlijk…”.

Een aantal jaren geleden stonden we op een camping in het Zwarte Woud. Onze oudste zoon was net twee jaar oud en het was tijd voor z’n badje. Thuis deden we hem altijd in bad, maar nu moest hij toch onder de douche. Met een tas met alle douchespullen en schone kleertjes in de ene hand en die kleine man aan de andere hand liepen we richting het sanitairgebouw. Blijkbaar wist die kleine wat we van plan waren. Het begon met wat piepen, maar tegen de tijd dat we bij het gebouw waren, begon hij al een flinke keel op te zetten. Duidelijk luid genoeg dat je hoopt dat je de enige bent die op dat moment een douche wilt nemen. Mijn vrouw was ook mee, want we hadden al een duidelijk voorgevoel dat er zeker twee volwassenen nodig waren om dit klusje te klaren.

Toen we de douchecabine binnengingen en hij zag dat daar geen badje klaarstond, was de herrie compleet. Voor de zekerheid hebben we toen alle ramen en deuren maar even dichtgedaan om zoveel mogelijk te voorkomen dat de hele camping deze strijd live moest meegenieten.

Daar stonden we dan met twee volwassenen en een schreeuwende peuter in zo’n douchecabine van nog geen twee vierkante meter. Het was een vaste douche, dus omdat één van ons onvermijdelijk toch helemaal nat zou worden bij het douchen van die jongen had ik mij uitgekleed om er ook maar onder te gaan staan. Hoe die kleine het voor elkaar kreeg, is ons nog steeds een raadsel. Opeens lukte het hem om door de nog geen 10 cm hoge spleet onder het cabinedeurtje te ontsnappen. Ik had hem nog net bij de enkel vast. Nu hadden we wel een probleem. Ik zat met mijn arm vast onder die deur, maar we konden die naar binnendraaiende deur nooit openkrijgen met mijn arm eronder. Om uit deze impasse te komen was loslaten en er snel achteraanrennen de enige oplossing. Gelukkig hadden we de buitendeur eerder al dichtgedaan, anders had ik met alleen een handdoek om achter die jongen aan over de camping moeten rennen. Goed vasthoudend hebben we de wasbeurt onder de douche afgemaakt.

Waarom dacht ik hieraan? Zelfs in deze tijd voelt Putten als een warm bad, maar langzamerhand heb ik wel weer eens zin in een douche ergens anders. Waar wil jij heen? Naar iets nieuws of voor de honderdste keer naar hetzelfde? Als het weer kan, natuurlijk…

Martijn Fabriek