Fabrieksterrein: Eén met de natuur

Wij wonen dicht bij het bos en bijna dagelijks gaan we wel even het bos in voor een korte of langere wandeling. Een paar keer per week zien wij een eekhoorn, gelukkig op afstand. Dat is niet altijd zo het geval geweest.
Een tijd geleden zaten we ergens een paar dagen in een huisje midden in een bos. Naast het huisje was een klein terrasje. Verder was er alleen maar bos om ons heen. We hadden buiten op dat terrasje ontbeten. Na het ontbijten en afruimen was ik buiten nog even blijven zitten. Het zou een heel warme dag worden dus ik had een korte broek aangetrokken. Op een gegeven moment kwam een eekhoorntje nieuwsgierig dichterbij. Waarschijnlijk niet zozeer nieuwsgierig naar mij, maar vooral naar de ontbijtkruimels die nog op het terras en de tafel lagen. Die eekhoorns daar zullen wel gewend zijn aan mensen en eten in hun bos en snel kwam het beestje dichterbij. Eerst begon hij (of zij?) aan de kruimels op de terrastegels naast mij.

Zo vaak komt het natuurlijk niet voor dat een ‘wilde’ eekhoorn zich op nog geen meter afstand van je bevindt, dus ik zat aandachtig te kijken. Die kruimels waren echter snel op en toen werd het tijd voor de kruimels op tafel. Blijkbaar had het beestje de ideale weg naar boven gevonden. Het beest nam ineens een korte aanloop en begon via mijn blote benen naar boven te klimmen. Ik kan je vertellen dat de nagels van een eekhoorn (letterlijk!) uitstekend geschikt zijn om in boomschors naar boven te klauteren. Diezelfde nagels zijn blijkbaar ook uitstekend geschikt om in en aan mensenhuid te hangen. Terwijl ik daarvoor nog nietsvermoedend het tot dan toe nog vreedzame tafereel aan het bekijken was, had ik nu dus ineens een eekhoorn aan mijn been hangen. Dat deed echt goed zeer en wat doe je dan uit een soort reflex? Je begint met je been te schudden. Het eerste gevolg was dat de individuele nageltjes voor betere grip begonnen te krabbelen om nog dichter in mijn huid te graven. In tweede instantie werd zo’n schuddende ondergrond de eekhoorn toch te gek en zette hij zich goed af en ging er vandoor het bos in. Ik bleef ontgoocheld achter hoe zo’n in mijn ogen zo vredelievend boswezentje mij zo achterliet met rode putjes en striemen in mijn been waar langzaam wat bloed uit begon te druppelen.
Sindsdien heb ik nog minder vaak een korte broek aan. Ik weet hoeveel eekhoorns hier in het bos rondlopen en wat één worden met die nagels kan betekenen. De kans dat een eekhoorn in de natuur via je blote been omhoog kruipt zal misschien niet groot zijn, maar ik neem geen enkel risico.

Martijn Fabriek