Fabrieksterrein: Sporen in het plantsoen

PUTTEN De foto op de voorpagina van De Puttenaer van vorige week maakte heel wat los bij mij. Het was een foto van de overhandiging van de eerste exemplaren van het nieuwe Uit Putten Pilsener aan wethouder Koekkoek in een plantsoen voor het gemeentehuis.

Door de foto moest ik direct denken aan een vrijdagavond ruim een kwart eeuw geleden. Samen met een goede vriend bleven we na afloop van de korfbaltrainingen nog even hangen in de kantine van sporthal Putter Eng. Dat was in de tijd dat het bowlingcentrum de kantine er even bij deed en afhankelijk van de drukte in het bowlingcentrum moesten de gasten in de sportkantine maar wat langer wachten. Wachtend op de bediening kon je een kijkje nemen in de keuken. Daar stond op zaterdag regelmatig een kok met een snor en een blauw geruite theedoek over zijn schouder in een pan satésaus te roeren. Al roerend hing altijd een rokende sigaar aan zijn lippen. Het waren andere tijden, zullen we maar zeggen.

Maar goed. Die bewuste vrijdagavond was het erg rustig in het bowlingcentrum en de sportkantine van de Putter Eng. Er waren zelfs twee barmannen beschikbaar in de kantine die zich eigenlijk een beetje verveelden. Ze hadden alle tijd om beiden om en om diverse bekende en vooral onbekende cocktails te maken en aan ons te serveren. De sportkantine had natuurlijk geen cocktailkaart, maar als die er geweest was. hadden we waarschijnlijk de hele kaart af kunnen strepen.

’s Avonds laat gingen we op de fiets naar huis. We reden over de Brinkstraat, omdat één van ons daar woonde. Op een gegeven moment hoorde ik met enige stemverheffing achter mij: ,,Tsjonge wat fietst dat moeilijk hier. Dat is toch geen doen!” Ik draaide mij om en uiteindelijk was duidelijk wat er aan de hand was. Mijn vriend fietste door een plantsoen. Nog knap hoe hij daar fietsend in terecht gekomen was, omdat er van die lage groene struikelhekjes omheen stonden. Ik riep terug dat hij door een plantsoen aan het rijden was en daarna was het zware fietsen snel opgelost.

De dag daarna zag zijn moeder de fietssporen in het plantsoen staan. ,,Er zal wel weer ergens een feestje zijn geweest”, zou ze verzucht hebben. Dat klopte natuurlijk wel, maar voor zover mij bekend, hebben we de afgelopen 25 jaar nooit durven toegeven dat wij dit geweest waren.

Nu blijkt dat het heel normaal is om voor een foto van een bierpresentatie met vijf man met beide voeten op de struiken in een plantsoen te gaan staan. Door deze recente sporen voel ik me direct al wat minder schuldig over onze sporen in het plantsoen van 25 jaar geleden.

Martijn Fabriek