Wanhoop

Als een speer sprong ik uit mijn bed en in een recordtijd had ik mijn kleren aan. Als Gert belt of ik snel wil komen, dan is er echt haast bij. Gelukkig woont Gert niet ver van mij vandaan. Mijn busje had zelfs geen tijd om zichzelf, laat staan de bestuurder, warm te maken.

In de stal trof ik Gert aan die met een triest gezicht naar een liggende koe stond te kijken. Achter de koe zag ik het probleem; het arme dier had haar hele baarmoeder eruit geperst en nu lag er een bloederige homp weefsel achter de koe in het stro. In de hoek van de afkalfstal lag een dood kalfje. Gert had het er zichtbaar moeilijk mee. “Ik had er vannacht uit moeten gaan, maar ik had echt niet gedacht dat ze vannacht al zou kalven.”

Nadat ik met wat psychologie van de koude grond had geprobeerd Gert van zijn schuldgevoel af te helpen – de natuur laat zich immers niet altijd voorspellen – moest ik aan het werk. Zittend achter de koe probeerde ik voorzichtig de baarmoeder, die ik eerst zo goed en zo kwaad als het kon had gereinigd, weer naar binnen te werken. Maar ondanks een staartverdoving bleef het dier toch nog persen. De buikspieren van een koe zijn heel wat krachtiger dan een dierenarts, dus steeds als ik wat naar binnen had gewerkt, werd ik met baarmoeder en al weer naar achteren geduwd. Ondertussen zat ik onder het bloed, onder het stro en onder het zweet. En die lieve Eefje, die zichtbaar bezorgd was over het dier, kwam met een handdoek mijn gezicht schoon maken. En ze bracht een kopje koffie aan mijn mond; mijn handen zaten immers om de baarmoeder. Nu zeg ik altijd tegen mijn studenten dat de aanhouder wint. Maar na een uur hard werken raakte ik uitgeput en begon ik wanhopig zelfs daaraan te twijfelen. Want hoe ik ook masseerde, duwde, zwoegde en zweette, ik kreeg de baarmoeder niet op de plaats waar hij hoorde: in de koe en niet in het stro.

En zo bleef alleen nog de optie over van de volledige amputatie van de baarmoeder. Die had ik bij koeien echter nog nooit toegepast. Het is een uiterst riskante operatie, omdat er grote bloedvaten zorgvuldig afgebonden moeten worden om te voorkomen dat ze gaan lekken. Gelukkig verliep dat allemaal goed. En wonder boven wonder overleefde het dier deze hachelijke onderneming.

Toen ik een paar maanden erna weer bij Gert moest zijn, wees hij mij op het dier dat weer vrolijk rondstapte in de stal en er goed uit zag. Met die heerlijke boerenhumor vertelde Gert met een stalen gezicht dat hij haar zelfs weer had laten insemineren…

Gerard van Eijden, dierenarts