Drie neven reden drie keer de Elfstedentocht

PUTTEN De drie Puttense neven Dirk Teunissen (78), Gert Jansen (70) en Harry Timmer (64) hebben vorige week enorm genoten toen de NOS de Elfstedentocht heeft uitgezonden die op 4 januari 1997 werd verreden. De hele dag kwamen er flitsjournaals voorbij.

Dirk, Gert en Harry hebben deze tocht vijfentwintig jaar geleden zelf ook gereden, net als de Elfstedentochten die in 1985 en 1986 werden gehouden. De felbegeerde kruisjes, plakboeken en schaatsen werden tevoorschijn getoverd en de verhalen kwamen los. Herinneringen werden opgehaald.

,,Wij hebben ons hele leven geschaatst en als het maar even had gevroren gingen we op zoek naar natuurijs. We bonden de schaatsen onder en probeerden zoveel mogelijk tochten te schaatsen. ’s Avonds stonden we dan meestal weer op het ijs van de ijsbaan in Garderen of Zwartebroek. De weken dat er geen natuurijs lag schaatsten we onze rondjes op de kunstijsbaan in Deventer, Harderwijk, Dronten of Utrecht. Van oktober tot maart stonden we sowieso één tot twee keer per week op het ijs. Maar zodra er natuurijs lag schaatsten we natuurlijk alleen maar op natuurijs, want dat is het mooiste wat er is”, vertellen de heren.

Dirk vertelt: ,,De Elfstedentocht van 1963 heb ik helaas net gemist, want toen was ik nog geen lid van de vereniging De Friesche Elf Steden. Vrij snel daarna heb ik me aangemeld als lid en ook Gert volgde al snel. Dat was de reden dat wij samen mochten starten in het eerste vak. Harry werd wat later lid en die startte een paar vakken later. Na de start wachten Gert en ik op Harry om zo de tocht met zijn drieen te kunnen schaatsen. Nu we de beelden terug zagen zien we dat het één groot feest was, maar als je de tocht zelf schaatst heb je dat minder in de gaten. Wat ik me wel goed kan herinneren is dat er in Stavoren al best veel mensen stonden en dat er in het donker veel tractoren langs de route stonden om het ijs te verlichten. Dat was niet altijd even fijn, want soms schenen de lampen precies in je gezicht.”

Harry vond Dokkum en Bartlehiem het mooiste. ,,Daar waren zoveel mensen die de schaatsers toejuichten. Van Franeker naar Dokkum had je standaard wind tegen. Dat vond ik wel een zwaar en lang stuk.”

Alle drie de tochten reden de neven samen. ,,We hadden ongeveer hetzelfde tempo dus dat was fijn.” Toch kwam Dirk bij de laatste tocht in 1997 alleen over de finish. ,,Ik had al last van mijn rug toen ik aan de tocht begon en toen viel ik keihard waardoor ik met mijn hoofd op schotsen terecht kwam. Ik zei tegen mijn neven dat zij maar door moesten schaatsen en dat ik de tocht liever in mijn eigen tempo wilde uitrijden. En dat is gelukt.”

Als voorbereiding op de Elfstedentocht werd altijd eerst de Elfmerentocht gereden. ,,Als we deze tocht van ongeveer 115 kilometer vlotjes reden, dan durfden we de Elfstedentocht ook wel aan. Je moet je voorstellen dat er vaak al een langere periode ijs lag voordat de Elfstedentocht werd uitgeschreven. We hadden dan vaak al heel wat kilometers geschaatst.”

De eerste tocht gingen de drie mannen zonder begeleiding naar Friesland. ,,We hadden gewoon wat eten en drinken mee, stapten in de auto en reden naar de start. We schaatsten die 200 kilometer en reden daarna gewoon weer terug naar Putten. Het jaar daarna hadden we een verzorgingsploeg en een busje bij ons. Zo werden we onderweg voorzien van een natje en een droogje en dat was wel veel fijner.” De mannen laten een foto zien met een busje erop. Bij het busje hing een spandoek met de tekst ‘Blij in Putten’. 

,,We hebben altijd veel plezier gehad. Zo kreeg ik eind maart 1985 een brief in de brievenbus van het bestuur van de Vereniging Friesche Elf Steden waarop stond dat ik geen Elfstedenkruisje zou ontvangen, omdat er een stempel van een controlepost ontbrak. Dat was een grapje van de plaatselijke postbode”, vertelt Gert lachend.

Harry vertelt: ,,Als je de schaatsen na zo’n lange schaatstocht uitdeed voelde je niet meer dat je voeten had, hoor. Dan op de sokken de bus in en naar de hal waar onze spullen lagen.” Inmiddels zijn de heren geen lid meer van de Vereniging Friesche Elf Steden. ,,De leeftijd speelt hierbij ook een rol. Maar we hebben er goed van genoten”, aldus Dirk.

Door: Annemieke Westphal-Kreeftmeijer