Gestoord

,,Neem je verdovingsgeweer maar mee”, zei Bart terloops, toen hij belde voor een niet vorderende verlossing van een koe. De combinatie van een gestreste koe in baringsnood en een nerveuze veehouder leidt nogal eens tot een licht paniekerige sfeer in de afkalfstal. Juist dan moet een dierenarts kalmte en vertrouwen uitstralen.

Dus stapte ik in alle rust het hok in. En met een snelheid die mijn lichaam al jaren niet meer heeft ervaren, sprong ik er direct weer uit. De aanstaande moeder had ik blijkbaar niet kunnen overtuigen van mijn vakkennis, want zij stormde agressief, met haar scherpe horens gericht op mijn knieën, op mij af. Het was duidelijk haar bedoeling de stevigheid van mijn gestel te testen.

,,Ja”, zei Bart, toen ik van de schrik bijkwam. ,,Ik zei het je toch. Het was altijd een heel rustig en prettig dier, maar ze lijkt nu wel helemaal gestoord.” Zijn voorstel om het dier te verdoven en ons leven niet te riskeren, kreeg niet mijn steun. Van een verdoofde koe hoef je niet te verwachten dat die met flinke persweeën een kalf eruit gaat werken. Een keizersnede zou dan de enige optie zijn. Maar alleen al van het idee om een verdoofde en liggende koe te opereren, schoot het al in mijn rug.

Aangezien een beetje dierenarts nooit opgeeft, probeerde ik met beleid een touw om de horens van het gestreste dier te krijgen, nu vanuit een veilige positie áchter het hek. Dat lukte toen het dier bij mijn toenaderingspoging weer met grof geweld op mij af stormde. Ik bond haar vast, waarna ik veilig het hok in kon om haar geboorteweg te inspecteren. Althans dat was mijn bedoeling. Maar het feit dat ze nu vaststond met een touw om haar kop, weerhield het angstige dier er niet van om haar achterpoten in de strijd te gooien. Die kwamen zo hoog dat ik mijn ambities moest aanpassen. Liever pijn in mijn rug dan een afdruk van een koeienpoot in mijn gezicht.

Binnen vijf minuten na mijn verdoving stond ze al te wankelen op haar benen en na een kwartier lag ze mooi in het stro. Met moeite kon ik haar op mijn knieën opereren en haalde ik een prachtig levend kalf uit de baarmoeder. Nadat de operatiewond was gehecht en al mijn spullen uit het hok waren verwijderd, werd ze wakker en al snel werd het hek weer getest. Daarna zag ze opeens dat ze nageslacht had gekregen en kregen haar moedergevoelens de overhand.

Later, nadat alle afkalfstress voorbij was, keerde bij het dier ook de rust weer terug. En kon Bart nog jarenlang genieten van zijn koe. En ik van mijn knieën.

Gerard van Eijden, dierenarts