Kitty en Jan Liebregts blijven positief en gaan ervan uit dat ze allebei weer helemaal beter worden.
Kitty en Jan Liebregts blijven positief en gaan ervan uit dat ze allebei weer helemaal beter worden. Eigen foto

‘Corona is [iets vreselijks om mee te maken]'

23 maart 2021 om 12:48

,,We zijn alletwee door het oog van de naald gekropen en we zijn heel blij dat we er nog zijn’’, zegt Kitty Liebregts (68). Zij en haar man Jan (69) kregen beiden half november vorig jaar corona, waarvoor ze tegelijk in het ziekenhuis werden opgenomen. Zij op de intensive care (IC) en hij op de corona-afdeling.

Kitty en Jan Liebregts zijn allebei met pensioen en zetten zich al jaren in als vrijwilligers in voor de Zonnebloem in Putten. Kitty deed jarenlang huishoudelijk werk en Jan werkte tot drie jaar geleden bij een nertsenfokkerij. Tegenwoordig genieten ze wat ze nog kunnen doen, zoals fietsen, in de tuin werken, wandelen en een tripje maken met de auto.

Op 15 november meldde het echtpaar zich met hoge koorts bij de huisarts, die medicijnen voorschreef en zei dat ze meteen de doktersposten moesten inschakelen als de klachten zouden toenemen. Toen het zover was gekomen, werden ze samen meteen met een ambulance naar Ziekenhuis St Jansdal in Harderwijk vervoerd, Jan op de brancard, Kitty op de stoel ernaast. ,,Mijn man kreeg bijna geen zuurstof meer. Hij was afwezig en ijlde’’, vertelt Kitty. ,,Hij kreeg meteen volop zuurstof toegediend. Daarna ging het met mij snel bergafwaarts.’’ Ze werd op 26 november op de IC in Harderwijk opgenomen en grotendeels in slaap gehouden. Bij haar man kon dit niet, omdat hij longemfyseem bleek te hebben. Om die reden ging hij naar de corona-afdeling.

,, Mijn man kreeg bijna geen zuurstof meer. Hij was afwezig en ijlde

Kitty maakte er niets van mee dat ze op 2 december naar de IC van regioziekenhuis Isala in Zwolle verhuisde. ,,Bepaalde dingen weet ik nog wel’’, zegt ze. ,,Bijvoorbeeld dat onze kinderen kwamen.’’ Samen met haar man heeft ze twee zonen, Richard (46) woont in Putten, Raymond (44) in Ede. Ze zijn beiden zijn getrouwd. Kitty en Jan hebben nu zeven kleinkinderen. Hun zonen en schoondochters bezochten hun ouders iedere dag in Zwolle en in Harderwijk, waarbij ze elkaar afwisselden. Totdat ook Jan op 15 december naar het Isala in Zwolle kwam.

Hij bleef er op de corona-afdeling. Kitty ging al een paar dagen later naar de longafdeling. In totaal heeft ze drie weken op de IC gelegen, tijdens het bezoek en als het beter ging, was ze deels bij kennis, maar als het slechter ging, werd ze in een zwaardere coma gebracht. Ze mocht hem in die tijd helemaal ingepakt in een plastic pak bezoeken. Hij ging als eerste naar huis, op 30 december, waar zijn zus en zwager hem als mantelzorgers hielpen.


,,Op de longafdeling heb ik opnieuw leren lopen en praten, in het begin bracht ik alleen een hees geluid voort.’’ Om dit weer te leren, ging ze op 4 januari naar de Klimop, een reactiveringscentrum naast het St Jansdal in Harderwijk. Ze zat in een rolstoel en kreeg onder andere logopedie en fysiotherapie. Volgens planning zou ze dat tot 9 maart doen, maar ze herstelde snel en kon al een maand eerder, op woensdag 10 februari, naar huis. ,,Daardoor konden we onze verjaardagen samen thuis vieren. Mijn man is op 16 februari jarig, ik op 2 maart.’’


EMOTIONELER Thuis krijgen ze twee uur per week huishoudelijke hulp en er komt drie keer per week iemand om Kitty te helpen met douchen. ,,Mijn man voelt zich goed. Hij heeft nog wel last met ademhalen en moet het rustig aan doen. Ik ondervind meer naweeën van de corona. Ik ben snel kortademig, vooral als ik wat doe, dan red ik het niet. We gaan ervoor, maar ik kan wel zeggen dat corona iets vreselijks is om mee te maken. Je hoort wel dat mensen er een jaar nadat ze ervoor zijn behandeld nog last van hebben, maar wat dat betreft is ieder mens verschillend.’’

,, Op de longafdeling heb ik opnieuw leren lopen en praten, in het begin bracht ik alleen een hees geluid voort

Op de longafdeling was ze bij tijden ‘paniekerig’ vertelt Kitty. ,,Dan was ik het belletje kwijt om de verpleging in te schakelen. Een keer liet ik de verpleging komen, omdat ik dacht dat ik mijn man het bed uit had geduwd, terwijl hij helemaal niet naast me lag. Dat soort dingen.’’ Ze merkt ook dat ze emotioneler reageert dan voor die tijd. ,,Bij de geboorte van mijn jongste kleinzoon een paar weken geleden, huilde ik de ochtend. Van blijdschap hoor.’’

Kitty en Jan kunnen zich na hun ontslag uit het ziekenhuis samen thuis aardig redden. ,,Mijn man doet alles’’, zegt Kitty. ,,Hij kookt eten. Dat deed hij nooit. En als hij iets niet weet dan vraagt hij het mij. Dat gaat prima. Hij hangt ook de schone was op en stofzuigt. Ik ben nog niet oude. We doen ook samen boodschappen.’’


VOORZICHTIG ,,We hebben geen idee hoe we eraan gekomen zijn, want ook voordat we corona kregen hebben we altijd heel voorzichtig gedaan.’’ Over een mogelijke vaccinatie tegen het virus hebben ze nog niets vernomen.

Jan en Kitty missen hun vrijwilligerswerk voor De Zonnebloem, een organisatie die zich richt op oudere mensen, vaak met een lichamelijke beperking, die eenzaam zijn. Jan haalde en bracht mensen naar activiteiten in de tijd dat die er nog waren en brengt samen met Kitty presentjes naar de gasten van de Zonnebloem, zoals met Pasen. Kitty ging regelmatig op bezoek bij vier deelnemers, van wie er één in woonzorgcentrum De Schauw in Putten woont en drie anderen nog zelfstandig wonen.

,,Dan ging ik gezellig op de koffie en ik vroeg hoe het met hen ging. Of ik ging met de rolstoel naar buiten. Dat deed ik iedere week. En met verjaardagen nam ik een kleinigheidje of een gebakje mee.’’ Kitty vertelt dat de vrijwilligers van de Zonnebloem wel weer mensen thuis mogen bezoeken, maar dat ze dat nog niet doet. ,,Ik ga het volgende maand weer proberen. Maar ik bel nu nog met de mensen of stuur ze een appje.’’


VRIJWILLIGERSWERK Kitty kijkt ernaar uit om haar vrijwilligerswerk voor de Zonnebloem weer op te pakken. ,,Verleden week kwam ik bij de fysio een gast van de Zonnebloem tegen. ‘Hoe gaat het met jou?’, vroeg ik. ‘Dat kan ik beter aan jou vragen, na alles wat je hebt meegemaakt’, reageerde ze. Het was fijn om haar weer te ontmoeten. Zo kijk ik er ook naar uit om met Pasen presentjes af te geven. Dan zie je elkaar weer even.’’

Kitty en Jan blijven positief en gaan ervan uit dat ze allebei weer helemaal beter worden. ,,Ik ga nog twee keer per week naar de fysio en doe drie keer op een dag thuis oefeningen. Zo heb ik ook geleerd om mijn ademhaling anders te gebruiken'', vertelt Kitty. ,,Het gaat beter, maar het komt me niet aanwaaien.’’

Jan en Kitty Liebregts.