Column

14 mei 2021 om 10:52

Druppel

Net op het moment dat ik constateerde dat de dienst die dag lekker rustig was, ging de telefoon. Een huilende en in alarmfase vijf gehulde meisjesstem, bracht me weer terug in de realiteit van een dierenarts. Er was een ongeluk gebeurd met haar paard en of ik snel wilde komen want het dier bloedde.

Nu zijn er een paar situaties die een dierenarts zelf als echt spoedgeval beoordeelt. Een bloedende wond is er één van. Dus liet ik terstond alles vallen waar ik mee bezig was, rende naar mijn busje en gaf hem er eens flink van langs. Verkeerswetovertredingen zijn nooit een erkend argument gebleken voor een dierenarts met een beroepsmatig grote haast. Maar ik zocht de grenzen wel op. Wat tot gevolg had dat ik met piepende remmen en een bijna oververhit koelsysteem het erf opreed van een buitengewoon indrukwekkende boerderette inclusief zwembad en een hele rij paardenstallen.

Het huilende meisje was niet in staat mij te complimenteren met mijn supersnelle komst, maar kon slechts wijzen op de reden van haar noodoproep. Op weg naar een spoedgeval probeer ik vaak al een beeld te vormen van de situatie. Gezien de verontrustende toon van de beller had zich in mijn hoofd een plaatje gevormd waarbij plassen bloed, hevig spuitende aderen en gapende wonden de boventoon voerden. Het verschil met hetgeen ik aantrof op het been van het paard kon niet groter zijn; uit een snee ter grootte van nog geen centimeter viel een bloeddruppel waar te nemen, maar daar had ik wel mijn bril voor nodig.

Natuurlijk neem je elke dierhouder serieus en de wond zat echt op een vervelende plek, dicht bij zeer belangrijke pezen en zenuwen. Dus stelde ik de jonge paardenhouder gerust door te zeggen dat dit heus wel goed ging komen. Met één hechting en daarna wat desinfecterende wondspray zag de wond er alweer beter uit. Het paardenmeisje droogde haar tranen en was zichtbaar opgelucht.

Net op dat moment kwam de vader des huizes aanrijden en vroeg op indringende toon wat ik hier deed en wat er aan de hand was. De man had waarschijnlijk vooral de financiële consequenties van mijn bezoek voor ogen en wees zijn dochter daar vervolgens ook op. Het bracht mij ertoe om te vertellen dat de wond door mijn behandeling prima zou gaan genezen en de kans op complicaties minimaal zou zijn. Dat overtuigde de man echter geenszins. Hij liep, zonder mij te bedanken voor mijn doortastende ingrijpen, nors zijn villa in en gooide demonstratief de deur met een klap dicht. Waardoor het meisje weer begon te huilen en ik met vooral een ongemakkelijk gevoel terug naar huis kon.

Gerard van Eijden, dierenarts