Foto: Hans Krudde

22 februari 2022 om 10:56

Column 

Vast

Ze was er lelijk aan toe, deze prachtige Friese merrie. Ze lag klem in een hoek van haar box. Met haar benen tussen de wand en haar lichaam. Zo hoort een paard niet te liggen en dat was dan ook de reden dat de eigenaar mij in blinde paniek belde.

Het ziet er altijd vreemd uit als een paard zichzelf heeft vastgelegd in de box. Je bent sterk geneigd conclusies te trekken over het gebrek aan ruimtelijk inzicht van het dier, aan lenigheid of desnoods aan beide. Maar soms kan een paard zichzelf hier echt niet uit redden. Meestal komen ze zo te liggen doordat het dier aan het rollen is geweest en niet de verstandigste kant heeft gekozen om naartoe te rollen. Maar zelden heeft iemand het zien gebeuren, dus het blijft maar een hypothese.

De oplossing lijkt simpel, de praktijk is anders. Een touw om het hoofd van het paard of om de benen van het dier en je trekt het met wat sterke buurmannen zo uit de hoek. Dat klopt, maar de moeilijkheid zit hem in het plaatsen van het touw. Want een paard dat zo ligt, gebruikt elke aanleiding om opnieuw te starten met zijn verwoede pogingen om uit zijn benarde positie te komen. Daarvoor gebruikt hij vooral zijn benen. Wellicht zal een uithaal van een paardenbeen het spektakelgehalte van dit verhaal flink vergroten, maar uit ervaring weet ik dat het de moeite waarde is te voorkomen om met zo’n zwaaiend paardenbeen in aanraking te komen. Het is dus heel belangrijk om, als je de behoefte voelt ergens een touw omheen te binden, dat in elk geval niet binnen de draaicirkel van de vier ledematen te doen. Alleen blijven er dan niet veel mogelijkheden over, dus soms moet je wel wat risico nemen.

Blijkbaar wekte ik bij deze merrie een geruststellende diergeneeskundige betrouwbaarheid op, want ze hield haar benen stil toen ik een halster om haar hoofd deed. En daardoor kon ik heel voorzichtig, met mijn hartslag op standje doodsbenauwd, ook net bij haar rechtervoorbeen om onder haar knie nog een touw te bevestigen. Onder zorgelijk toeziend oog van de eigenaar en de opgetrommelde buurmannen. Mij onwetend latend of ze zich nu zorgen maakten over mijn gezondheid of over die van het paard.

Met een angstzweetproductie van olympisch formaat was het mij gelukt om de merrie in verbinding te brengen met de sterke buurmannen. Die trokken vervolgens het dier uit zijn benarde positie en al binnen enkele seconden stond het weer overeind. Eigenaar blij. Buren blij. Want het paard had het overleefd. Bij thuiskomst bleek mijn gezin oprecht blij te zijn om mij te zien. In intacte toestand.

Gerard van Eijden, dierenarts