Foto: Hans Krudde

7 maart 2022 om 08:55

Column

Ziek

Mijn hoofd voelde zompig als een slagroomsoes. Heel wat zakdoeken lagen in de wasmand. En het hoesten en rochelen leek alleen maar erger te worden. Kortom, de griep had toegeslagen, want mijn covidtest was steeds negatief. Bel de anderen of zij vannacht geen dienst voor je kunnen doen, opperde Jolette. Mijn reactie was manmoedig: “Ik red het wel en bovendien zijn de diensten nu heel rustig.” Terwijl ik weet dat zodra je zoiets beweert, je waarschijnlijk de hele avond en nacht in touw bent.

Hans was die avond de eerste; zijn stal met varkens was lelijk ziek. “Ze hoesten al een paar dagen, maar ze vreten nog goed. Nu zijn er een paar echt heel ziek geworden. Overigens heb jij er ook wel eens beter uitgezien”, vertrouwde Hans mij geruststellend toe. De zieke varkens in de stal hadden een dunne buik en vertoonden een pompende en snelle ademhaling. “Ik denk dat het tijd wordt om alle varkens met antibiotica te behandelen”, zei Hans, die dit wel vaker had meegemaakt. Daar dacht ik anders over, want we moeten terughoudend zijn met antibiotica en alleen behandelen als het echt nodig is. Daarom gaf ik alleen de echt zieke varkens een injectie met een antibioticum en daarnaast ook nog een soort paracetamol. De varkenshouder gaf ik het advies om goed op te letten en de nieuwe gevallen te behandelen zoals ik had gedaan. Hans was teleurgesteld, maar had vertrouwen in mijn therapie-advies. Op de terugweg naar huis gaf ik mijzelf een plusje. Door heel terughoudend om te gaan met de inzet van antibiotica zorg ik er immers voor dat die medicijnen goed blijven werken voor als het écht nodig is. Bij dieren. Maar ook bij mensen.

Een doorwaakte nacht met schapenverlossingen en een paard met koliek, zorgde ervoor dat ik mij de volgende ochtend hondsberoerd voelde en de longen uit mijn lijf hoestte. Na het telefoontje met de praktijk dat ze al mijn visites maar moesten afzeggen, belde ik mijn huisarts. De assistente die mij vriendelijk maar gedecideerd toesprak, probeerde ik met het gebruik van wat medische termen het gevoel te geven dat ik wel wist waar ik het over had. En met een stem alsof ik net drie zware sigaren had gerookt, probeerde ik de ernst van mijn ziekzijn te benadrukken. Als er toch íémand antibiotica nodig had, was ik het toch echt wel. Maar nee, ik had geen koorts. Nee, ik had geen pijn bij het ademhalen. Nee, ik was niet benauwd. Dus kreeg ik een recept voor een slijmoplosser en het advies om flink paracetamolletjes te slikken. “Het is beter om terughoudend te zijn met antibiotica, dat zou u toch ook moeten weten…”

Gerard van Eijden, dierenarts