Column

Dierenarts Gerard van Eijden en een erg moeilijke bevalling: ‘De kop van het lam was ontzettend dik’

10 maart 2023 om 19:00 Column

Of ik heel snel wilde komen, want er ging iets niet goed, vertrouwde Jaap mij toe. Dit is de tijd van het jaar waarin wij vaak op dit schapenbedrijf komen. Lammertijd. En het lammeren bij schapen gaat niet altijd vanzelf. Ik sprong snel in mijn busje. Schapen verlossen is vrijwel altijd leuk om te doen en daarnaast is Jaap ook nog een ontzettend leuke kerel, met wie het altijd gezellig is. Het tijdstip was ook niet onplezierig. We hadden net het avondeten op en hoewel het mijn beurt was, hoefde ik de tafel dus niet af te ruimen.

Jaap keek somber toen ik zijn grote schuur betrad, waar het een enorm gemekker was van bezorgde moeders en hongerig kroost. Hij stond naast een ooi, bij wie ik onder de staart een kopje van een lam bespeurde. Alleen het kopje was zichtbaar, geen pootjes. Bovendien was het kopje enorm gezwollen en hing de verdikte tong ook al half uit het bekje. ,,Ik kan niet bij de pootjes komen en ik kan het kopje ook niet terugduwen. Dus heb ik maar de deskundige gebeld.” Een cynisch lachje begeleidde die laatste zin.

Als de voorpootjes langs de borst van het lam liggen in plaats van onder het kopje, worden de schouders te breed voor het bekken van de ooi. Het kopje steekt dan al wel uit de vulva, maar de rest komt niet verder. Hoewel de navelstreng nog wel intact is, kan de stuwing in het hoofd een lam uiteindelijk fataal worden. De kop van dit lam was ontzettend dik. En koud. Gelukkig knipperde het nog wel met zijn ogen.

De kop moest eerst teruggeduwd worden om de voorpootjes goed te kunnen leggen. Anders kon het lam niet geboren worden. Met heel veel glijmiddel smeerde ik het kopje van het lam in om het daarna voorzichtig weer naar binnen te drukken. Als dat niet lukt is er maar één optie over: euthanasie van het lam en daarna het kopje van de romp scheiden. Geen werkje waar ik erg blij van word. Maar soms kun je niet anders, om in elk geval de ooi nog te redden.

Gelukkig lukte het hier wel. Nadat ik het kopje had teruggeduwd, kon ik bij de beide voorpootjes komen. En zo werd het lam snel geboren. Het leefde nog steeds. Na de koffie die Jaap mij had aangeboden en de meest sappige buurtroddels die hij me had verteld, gingen we nog even naar het lam kijken. Dat stond al lekker bij zijn moeder te drinken. Jaap vond dat het lam nog steeds een dikke kop had. Ik kon hem geruststellen dat het met het lam wel goed kwam en vertelde hem dat hij vooral blij moest zijn dat het lam nog een kop hád.

Gerard van Eijden, dierenarts