Stinkend

“Loopt het in het echt ook altijd zo goed af?”, is een veel gehoorde reactie op mijn verhaaltjes in deze krant. Het doet mij beseffen dat mijn positieve inslag de onderwerpkeuze te veel bepaalt. Lang niet alles kan een dierenarts beïnvloeden. Ondanks mijn busje vol met apparatuur en medicijnen. En als het een keer goed afloopt, weet ik nooit zeker of het nou dankzij of ondanks mijn therapie is.

Kortom, het wordt hoog tijd voor een verhaaltje met een teleurstellend einde. En dan doe ik er maar meteen een schepje bovenop. Het wordt een heel vies verhaaltje. Dus als u nog moet eten, leg de krant dan maar even weg en pak hem pas weer op als de maaltijd flink gezakt is.

Jaap had mij gebeld omdat er een koe aan het kalven was en er geen vordering in zat. Dat leek meteen al geen leuk klusje te worden. Uit de vulva van het arme dier kwam een uiterst nare geur. Denk daarbij aan een vuilniszak waar een week lang de restanten van een matige BBQ in hebben gelegen, terwijl het hitteprotocol op code rood staat.

Het kalf was dus dood. Al meerdere dagen. Het is ongelooflijk hoe goed een koe kan functioneren terwijl er in haar baarmoeder een kalf in staat van ontbinding verkeert. Een levend kalf strekt tijdens de geboorte zijn voorpoten. Dat was hier niet het geval. Omdat de beide voorpoten teruggeslagen waren en alleen de kop voelbaar was, kon het kalf nooit geboren worden. De baarmoederwand zat strak om het kalf getrokken, wat je vaak ziet bij dode kalveren. De baarmoeder bood mij dan ook geen enkele ruimte om de voorpootjes weer goed te leggen.

Mooi dat ik een waterdicht verlospak had aangedaan, maar die sloot net niet helemaal mijn lichaam af. Dus voelde ik het stinkende baarmoedervocht langs mijn oksel mijn hemd in glijden. Dat soort situaties werden nooit in het collegedictaat verloskunde beschreven. Maar klagen had geen zin, dat kalf moest eruit. Er zat niets anders op dan om met een draadzaagje beide voorpootjes door te zagen. Een hele klus waarbij je ook nog eens moet oppassen om de baarmoederwand niet te beschadigen. Nadat ik beide voorpoten had verwijderd kon ik samen met Jaap, langzaam trekkend aan de kop, het kalf geboren laten worden.

Wat voel je je ellendig als je uitgeput, nat van het zweet en het vieze vruchtwater, hevig stinkend, kijkt naar een kalfje dat in stukken voor je ligt. Terwijl de koe doodop, maar toch nog hoopvol, naar achteren kijkt om het resultaat van haar harde werken te bewonderen. Vertel haar maar eens dat het allemaal tevergeefs is geweest. En vertel mij dan ook maar eens waarom ik blij moet zijn met mijn vak!

Gerard van Eijden, dierenarts