Verwaarlozen door Gerard van Eijden

“Jie moen ‘n keer naor un kalf komme kieken.” Met dit verzoek belde Arend mij tijdens het telefonisch spreekuur. Arend geniet niet alleen van zijn AOW, maar ook nog steeds van zijn koeien en kalveren. Net als al zijn collega-veehouders kan Arend niet tegen een lege stal of een leeg weiland. Hij heeft zijn hele leven al koeien gehouden en heeft er zijn gezin van kunnen onderhouden. Maar nu hij het niet meer voor het geld hoeft te doen, houdt hij toch nog steeds wat koeien. Een beter bewijs kan ik niet leveren voor het feit dat boer zijn niet zomaar een baan is, maar meer een manier van leven.

Arend had waargenomen dat het kalf een enorm dikke buik had. Maar dat het dier daarentegen alleen maar magerder werd. Alsof hij het voer niet goed kon verteren. Ondanks dat Arend hem erg had verwend met wat extra brokjes, kwam er niet meer vlees op het lichaam van het dier. En voor een ware liefhebber, wat Arend is, is het een naar gezicht om zo’n mager en ongezond dier in zijn stal te hebben.

Het probleem van het kalf was dat er iets was misgegaan in zijn pens. De pens van een koe zit vol met bacteriën. Heel goede bacteriën, want zonder hen kan een koe niet leven. Door al die bacteriën kan een koe hooi of gras verteren. Dat kunnen mensen niet. Maar wanneer een koe te veel makkelijk verteerbare voedingstoffen gevoerd krijgt, kan dat ten koste gaan van die bacteriën. Het wordt dan te zuur in die pens, waardoor de meeste bacteriën sterven. Dat gaat weer ten koste van de penswerking, waardoor veel gas ontstaat en de buik als een ballon onder spanning komt te staan.

Dat was bij dit kalfje ook het geval. Mijn advies aan Arend was om het kalfje geen brokjes meer te geven, maar alleen hooi van het aller slechtste soort. Daar groeit een kalfje nauwelijks van, omdat het bijna geen energie en eiwit bevat. Maar het is wel heel goed voor de penswerking.

Daardoor moest Arend iets doen wat ontzettend tegen zijn aard indruist. Hij moest het dier liefdevol gaan verwaarlozen. Geen lekkere brokjes meer of fijn bladrijk ruwvoer. Alleen maar smakeloos, grof en stengelig hooi. Het arme beestje zag zijn stalgenoten wel genieten van heerlijk voer en smeekte zijn eigenaar voortdurend met droevige ogen en een klaaglijk loeien om een ander hoofdgerecht. Arend had het er maar moeilijk mee.

Het was een lang proces, maar na een paar maanden werd de buikomvang langzaam minder. De gasproductie nam af en dus mocht je concluderen dat de penswerking beter werd. Heel langzaam mocht Arend het dier weer wat verwennen van mij. En daar werd niet alleen het kalfje gelukkig van.

Gerard van Eijden, dierenarts