Columnist Marjolein Backx-Rietbergen schrok zich een hoedje in het bos van Putten: ‘Lijk in een zak’

PUTTEN Enkele zomers geleden was het warm. Erg warm en dat weken achtereen. Bovendien was het droog, zeg maar gerust, gortdroog. Hier aan de rand van het bos was men inmiddels bedacht op bosbrand en buurtbewoners meldden dan ook iedere verdenking op alles wat maar een beginnende bosbrand zou kunnen worden.

Het was zondagmorgen. In de nog betrekkelijke ochtendkoelte lieten de laatste wandelaars hun honden nog snel even uit. Ineens reden twee politieauto’s voorbij. De mens is van nature sensatieminnend en ook onze nieuwsgierigheid was gewekt. We besloten wat aarzelend om te zien of we de reden van het politiebezoek konden vinden. Al heel snel stoof (letterlijk, op de droge zandpaden) een klein autootje aan ons voorbij dat wij herkenden als die van fotografen. Deze hadden we al vaker opgemerkt als er calamiteiten in de buurt waren. We volgden rustig.

Een wandelaar liep ons tegemoet. ‘Is er iets gebeurd?’, vroegen we. ‘Er is een lijk gevonden!’, antwoordde de wandelaar ons haastig passerend. We versnelden onze pas en vonden aldaar een stukje bos dat was afgezet met rood-wit lint. Twee agenten met scheppen stonden er, duidelijk met de intentie om te gaan graven. Nieuwsgierig knoopten we een praatje aan met een agent bij de auto. Inderdaad zocht men naar een stuk zwarte plastic dat een verontruste wandelaar had gezien, half begraven in de grond. We stonden al een poosje te kijken toen er een fietser passeerde die blijkbaar wist van de commotie. ‘Daar heeft een mevrouw eergisteren haar ingeslapen boxer begraven’, riep hij terwijl hij rustig voorbij reed.

Alle aanwezigen keken verbaasd en bijna teleurgesteld. De agenten met schep schoven nu wat laconieker de aarde verder weg op de plek van het plastic. Inderdaad vond met de zwarte lijkzak zoals deze door dierenartsen worden gebruik voor overleden honden en katten. Einde CSI-aflevering ‘het lijk in het Putter bos’. Tijd om terug te gaan voordat het echt heet wordt.

Terwijl twee agenten de zware, zwarte zak achter in de auto legden, stond een derde, jonge agent, zichtbaar opgelucht bij de auto en begon doodgemoedereerd een shaggie te draaien. Hij was blijkbaar voornemens om in het gortdroge bos een peuk op te steken. “Denk je wel om brand?”, riep mijn man, lichtelijk verbaasd. De agent stopte geschrokken zijn rookgerei weer weg. “Missen we nog het spektakel”, zei ik zachtjes tegen mijn man. Maar wellicht was dat toch echt een verstandiger scenario. Scheelt toch wel weer onnodige, echte slachtoffers, dacht ik. We moeten echt alert blijven deze dagen.

Marjolein Backx-Rietbergen